Mama dhia ujku dhe shtatë kecat

Mama dhia jetonte me shtatë kecat në një shtëpizë mes pyllit. Një ditë, ajo do të largohej nga shtëpia dhe i porositi vogëlushët të ruheshin nga ujku i keq e të mos e lejonin të futej në shtëpi. Ajo trembej se ujku mund t’i gënjente kecat e vegjël, prandaj dhe u kujtoi shumë herë se ai, ujku, kishte këmbë e duar të errta që mund të dalloheshin lehtë nga ato të mama Dhisë. 

Ujku i mbante sytë tek shtëpia e shtatë kecave dhe kur pa se mama Dhia ishte larguar, nuk po e mbante më vendi nga gëzimi. Kishte ardhur çasti që ai kishte ëndërruar. Kecat ndërkohë kishin humbur në lojrat e tyre të gëzueshme. Sa herë që mama Dhia largohej, ata e kthenin përmbys shtëpinë. Befas u dëgjuan të trokitura dhe ata e lanë lojën. Ujku po shtirej si mamaja e shtatë kecave. Kecat dëgjuan zërin e çjerrë, panë duart e frikshme dhe e kuptuan se ishte ujku.  Ata nuk e hapën as derën dhe as dritaren e i thanë ujkut të largohej se nuk ua hidhte dot.

Ujku u largua i mërzitur. Nuk i shqiteshin nga mendja shtatë kecat. I vinte të plaste që nuk ia kishin hapur derën. Ai nxitoi tek mullixhiu dhe i kërkoi të zbardhte me miell duart dhe këmbët pisanjose. Mullixhiu i trembur e mori me mend se ujku kishte thurur ndonjë gjë të zezë në kokë. I hodhi e i hodhi miell gjersa duart dhe këmbët e ujkut u bënë të bardha si ato të mama Dhisë.

Ujku trokiti përsëri në shtëpinë e shtatë kecave. Kishte zë të holluar e të butë dhe dukej si bardhosh. Kecat u  gënjyen. Menduan se u kthye mama Dhia e rënduar nga dhuratat e shumta si ngaherë dhe e hapën derën të gëzuar. Ata shtangën kur përpara tyre u shfaq ujku i frikshëm e nuk dinin më nga të futeshin. Ujku i babëzitur u sul mbi ta dhe i përlau një e nga një.

Kaloi një kohë dhe mama Dhia u kthye. Ishte ngarkuar si ngaherë me dhurata të shumta për çdonjërin nga shtatë kecat. Asaj gati i pushoi zemra kur vogëlushët e saj të dashur nuk i hapën derën e nuk e rrethuan me përkëdheli. Nuk la qoshk pa i kërkuar kecat e saj të vegjël. Kërkoi poshtë krevatit, mes jorganesh, brenda e mbi raft, kudo që luanin çamarrokët e saj, por ata nuk dukeshin kërkund.

Kërko andej e kërko këtej dhe arriti buzë lumit. Në hijen e rrapit të madh gërhiste ujku me barkun e fryrë si kacek. Mama Dhia e mori me mend se ç’kishte ndodhur. Ujku kishte ardhur në shtëpinë e saj kur kecat ishin vetëm dhe i kishte gënjyer. Ajo mori një gërshërë të madhe dhe e hapi barkun e ujkut. Kecat kërcyen një e nga një në lëndinë e nuk po e besonin se kishin shpëtuar.

Mama Dhia nuk kishte kohë për të humbur. Ajo i porositi kecat të merrnin gurë të mëdhenj e të mbushnin barkun e ujkut të keq që ende gërhiste në gjumin e rëndë. E mbushën barkun e ujkut me gurë dhe e flakën me sa fuqi kishin në lumin e madh e të rrëmbyeshëm.

Ujkut i doli gjumi, por ishte tepër vonë. Nuk po e kuptonte ç’po ndodhte. Thërriste e thërriste për ndihmë, por më kot.

Mama Dhia dhe shtatë kecat e saj as e dëgjonin. Ata ishin përsëri bashkë dhe nuk përmbaheshin nga hareja që gjendeshin me njëri tjetrin. Asnjë ujk nuk do të mund t’i ndante më dot.