Disa shënime të shkurtra të shqipes, të shkruara janë ruajtur nga shekulli i 15-të, i pari është një formulë pagëzimi nga viti 1462. Që shqipja është qartësisht me origjinë indoevropiane, u njoh nga filologu gjerman Franz Bopp më 1854; detajet e korrespondencave kryesore të shqipes me gjuhët indoevropiane u shtjelluan nga një filolog tjetër gjerman, Gustav Meyer, në vitet 1880-90. Sipas enciklopedisë Britannica « emri shqiptar është gjetur në të dhënat që nga koha e Ptolemeut… », shkruan gazeta zvicerane në shqip Le Canton27.ch
Gjuha ilire, gjuhë indo-evropiane e folur në kohën pararomake përgjatë bregut lindor të detit Adriatik dhe në Italinë juglindore. Gjuha e fragmenteve ilire që gjenden në Itali zakonisht quhet mesapike, ose mesapike. Disa studiues besojnë se gjuha e sotme shqipe (q.v.) e ka prejardhjen nga ilirishtja. Shihni gjithashtu gjuhën Mesapic.
Gjuha shqipe, gjuha indo-evropiane e folur në Shqipëri dhe nga shqiptarë etnikë në pjesë të tjera të Ballkanit jugor (Kosovë, Maqedoni Veriore, Lugina e Preshevës, Mali i Zi, Sanxhak) përgjatë bregut lindor të Italisë dhe në Siçili, në Turqi, Greqinë jugore dhe në Gjermani, Zvicër, Francë, Belgjikë, Suedi, Shtetet e Bashkuara, Ukrainë. Shqipja është i vetmi përfaqësues modern i një dege të veçantë të familjes së gjuhëve indo-evropiane.
Origjina e emrit të përgjithshëm Albanian, i cili tradicionalisht i referohej një zone të kufizuar në Shqipërinë qendrore, dhe emrit aktual zyrtar Shqip ose Shqipëri, që mund të rrjedhë fare mirë nga një term që do të thotë « shqiptohet qartë, në mënyrë të kuptueshme », janë ende të diskutueshme. Emri shqiptar është gjetur në të dhënat që nga koha e Ptolemeut (që ka jetuar gjatë fundit të shekullit të I dhe fillimi I shekullit të II pas lindjes së Krishtit (90-120 pas.e.s). Në shqipen kalabreze emri është arbresh, në greqishten e re Arvanítis dhe në turqisht Arnaut; emri duhet të jetë transmetuar herët përmes të folurit greqisht.
Dialektet
Dy dialektet kryesore, gegërishtja në veri dhe toskërishtja në jug, ndahen afërsisht nga lumi Shkumbin. Gegërishtja dhe toskërishtja kanë qenë të ndryshme për të paktën një mijëvjeçar dhe format e tyre më pak ekstreme janë reciprokisht të kuptueshme. Gegnishtja ka nënvarietetet më të theksuara, më të dallueshmet prej të cilave janë llojet më veriore dhe lindore, të cilat përfshijnë ato të qytetit të Shkodrës (Scutari), rajonit verilindor Skopska Crna Gora të Maqedonisë së Veriut, Kosovës dhe fshatit të izoluar Arbanasi (jashtë Zarës) në bregdetin kroat të Dalmacisë. Arbanasi, i themeluar në fillim të shekullit të 18-të nga refugjatë nga rajoni rreth qytetit bregdetar malazez të Tivarit, ka rreth 2000 folës.
Të gjitha dialektet e shqipes që fliten në enklavat italiane dhe greke janë të varietetit toskë dhe duket se lidhen më së shumti me dialektin e Çamërisë në jug të skajshëm të Shqipërisë. Këto dialekte rezultuan nga lëvizjet e popullsisë që nuk kuptoheshin plotësisht në shekujt 13 dhe 15. Enklava italiane – gati 50 fshatra të shpërndara – me siguri u themeluan nga emigrantë nga sundimi turk në Greqi. Disa dialekte të izoluara periferike me origjinë toske jugore fliten në Bullgari dhe Thrakë turke, por janë me datë të paqartë. Gjuha është ende në përdorim në Mandritsa, Bullgari, në kufirin afër Edrenesë dhe në një degë të këtij fshati që mbijetoi në Mándres, afër Kilkís në Greqi, që daton nga Luftërat Ballkanike. Një enklavë toske pranë Melitopolit në Ukrainë duket se është një vendbanim mesatarisht i kohëve të fundit nga Bullgaria. Dialektet shqipe të Istrias, për të cilat ekziston një tekst, dhe të Syrmias (Srem), për të cilën nuk ka, janë zhdukur.
Historia
Gjuha zyrtare, e shkruar në një drejtshkrim standard të stilit romak të miratuar në vitin 1909, bazohej në dialektin jugor gegë të Elbasanit që nga fillimi i shtetit shqiptar deri në Luftën e Dytë Botërore dhe që atëherë është modeluar sipas modelit toskërisht. Shqipfolësit në Kosovë dhe në Maqedoninë e Veriut flasin varietete lindore të gegërishtes, por që nga viti 1974 kanë adoptuar gjerësisht një drejtshkrim të përbashkët me Shqipërinë. Para vitit 1909, literatura e pakët që ruhej shkruhej me ortografi lokale të improvizuara italiane ose helenizuese apo edhe me karaktere turko-arabe.
Disa shënime të shkurtra të shkruara janë ruajtur nga shekulli i 15-të, i pari është një formulë pagëzimi nga viti 1462. Shpërndarja e librave të prodhuar në shekujt 16 dhe 17 e ka origjinën kryesisht në zonën gegë (shpesh në Scutarene veri Geg) dhe pasqyron misionarin katolik romak, aktivitetet. Pjesa më e madhe e rrjedhës së vogël të letërsisë në shekullin e 19-të u prodhua nga mërgimtarët. Ndoshta vepra më e hershme thjesht letrare e çdo shkalle është poezia e shekullit të 18-të e Gjul Variboba, e enklavës në San Giorgio, në Kalabri. Një pjesë e prodhimit letrar vazhdoi gjatë shekullit të 19-të në enklavat italiane, por asnjë aktivitet i ngjashëm nuk është regjistruar në zonat greke. Të gjitha këto dokumente të hershme historike tregojnë një gjuhë që ndryshon pak nga gjuha aktuale. Meqenëse këto dokumente nga krahina dhe kohë të ndryshme shfaqin veçori të theksuara dialektore, megjithatë, ato shpesh kanë një vlerë për studimin gjuhësor që e tejkalon shumë meritën e tyre letrare.
Klasifikimi
Që shqipja është qartësisht me origjinë indoevropiane, u njoh nga filologu gjerman Franz Bopp më 1854; detajet e korrespondencave kryesore të shqipes me gjuhët indoevropiane u shtjelluan nga një filolog tjetër gjerman, Gustav Meyer, në vitet 1880-90. Përpunime të mëtejshme gjuhësore u prezantuan nga gjuhëtari danez Holger Pedersen dhe austriaku Norbert Jokl.
Për shkak të ndryshimeve sipërfaqësore në formën fonetike të gjuhës gjatë 2000 vjetëve dhe për shkak të huazimit të fjalëve nga kulturat fqinje, vazhdimësia e trashëgimisë indo-evropiane në shqipe është nënvlerësuar.
Shqipja nuk tregon afërsi të dukshme me asnjë gjuhë tjetër indo-evropiane; është qartazi e vetmja e mbijetuar moderne e nëngrupit të vet. Megjithatë, duket e mundshme që në kohët e hershme grupi balto-sllav të ishte më i afërti i tij. Nga gjuhët e lashta, si dakishtja (ose dako-misiane) dhe ilirishtja janë konsideruar paraardhës ose i afërmi më i afërt i saj.
Fjalori dhe kontaktet
Megjithëse shqipja ka një mori huazimesh nga fqinjët e saj, ajo tregon shumë pak dëshmi të kontaktit me greqishten e vjetër; një i tillë është « guri i mullirit » gegë mokën (toskërisht mokër), nga greqishtja mēkhanē´. Natyrisht, kontaktet e ngushta me romakët dhanë shumë hua latine – p.sh. mik « mik » nga latinishtja amicus dhe këndoj « këndoj, lexoj » nga cantāre. Për më tepër, huazime të tilla në shqip dëshmojnë ngjashmëritë në zhvillimin e latinishtes së folur në Ballkan dhe të rumanishtes, një gjuhë romantike ballkanike. Për shembull, latinishtja palūdem ‘kënetë’ u bë padūlem dhe më pas pădure në rumanisht dhe pyll në shqip, të dyja me një kuptim të modifikuar, ‘pyll’.
Anasjelltas, rumanishtja ndan edhe disa terma indigjenë në dukje jo latine me shqipen – p.sh., rumanisht brad, shqip bredh ‘bredh’. Kështu, këto dy gjuhë pasqyrojnë kontakte të veçanta historike të kohëve të hershme. Komunikimi i hershëm me gotët supozohet se kontribuoi në tirq ‘pantallona, pantallona’ (nga një kompleks i vjetër ‘brekë kofshë’), ndërsa kontaktet e hershme sllave i dhanë gozhdës ‘gozhdë’. mund t’i atribuohet kontakteve kulturore të 500 viteve të fundit me venecianët, osmanët, grekët (në jug) dhe sllavët (në lindje).
Një numër i mjaftueshëm veçorish—p.sh., formimi i kohës së ardhme dhe i frazës emërore—ndahen me gjuhë të tjera të Ballkanit, por janë me origjinë dhe zhvillim të paqartë; Shqipja ose farefisi i saj i mëparshëm mund të jetë lehtësisht burimi për të paktën disa prej tyre. Studimi i tipareve të tilla rajonale në Ballkan është bërë një rast klasik për kërkimin e dukurive të difuzionit gjuhësor./LaCanton27.ch/