Gjatë gjithë jetës sonë, vetëdija jonë zgjerohet me marrjen e njohurive dhe përvojës. Në këtë rritje të vazhdueshme të vetëdijes njerëzore qëndron shpresa e botës. Paralelja në botën fizike me këtë zgjerim të vetëdijes gjendet në rritjen ekuivalente fizike të trupit. Një foshnjë është e pazhvilluar, por është jeta dhe trupi i mundshëm që do të bëhet një i rritur.
Ndërsa proceset e fëmijës në rritje bëhen të plota dhe të koordinuara, kështu që vetëdija shoqëruese duhet të zgjerohet nga ndjesitë që arrijnë në mendje përmes kontaktit me mjedisin. Duke marrë parasysh gjendjen e përgjithshme të vetëdijes që ekziston sot në njerëzim, ne mund të shohim se çfarë përparimesh të mëdha janë bërë nga të dhënat e para historike që janë shkruar, ndoshta edhe më parë si 5000 vjet.
Ne po sfidohemi vazhdimisht nga mjedisi ynë. Ne kemi qenë në gjendje të shfrytëzojmë forca të ndryshme që ekzistojnë rreth nesh dhe rezultatet janë arritjet materiale të civilizimit që ekzistojnë sot.
Fatkeqësisht, ky proces nuk ka qenë gjithmonë konstruktiv.
Individët në rritjen e tyre të mirëkuptimit janë konfliktuar me të tjerët që janë gjithashtu në proceset e rritjes. Si rezultat i kësaj, idetë dhe dëshira për posedim të gjërave fizike, për të cilat përgjithësisht besohet se janë qëllimi dhe kënaqësia e të jetuarit, kanë bërë që njerëzit të punojnë kundër njëri-tjetrit dhe kanë nxitur shumë konflikte në botë. Ndërsa askush nuk do të mohojë provat e rritjes së vazhdueshme të vetëdijshme të njerëzimit, ende ka hapësirë të madhe për zgjerim të mëtejshëm.